سالمندی یک دوره از زندگی است که فرد با گذشت سالهایی از سن به این دوره می رسد و نیاز به پرستار سالمند پیدا می کند.
محدوده ی سن سالمندی به طور دقیق بیان نشده است.
همینطور مسائل زیادی مطرح است که بتوان به یک فرد واژه سالمند را اطلاق کرد.
مسائل جسمی و روحی روانی تاثیر زیادی در تعیین سن سالمندی و نیاز به پرستار سالمند ایجاد میکند.
و البته در آینده امید به زندگی در حال افزایش است.
پس دوره سالمندی و نیاز به پرستار سالمند برای هر فرد متفاوت می باشد.
سن سالمندی در ایران با سایر کشورها متفاوت می باشد.
در ایران سن بازنشستگی آغاز سن پیری و سالمندی است. یعنی این به صورت یک قرارداد ملی است،
که فرد در سن 60 سالگی بازنشست می شود و نیاز به پرستار سالمند پیدا می کند.
دوران سالمندی درایران با یک ذهنیت منفی ایجاد شده است که تا وقتی اسم سالمند به میان می آید،
ذهن انسان متوجه ناتوانی، انواع بیماری ها و نیاز به پرستار سالمند می شود.
در دوران سالمندی یک سری از محرومیتها برای شخص ایجاد می شود.
و می دانیم که سلامت جسمی و روحی آنها کم شده است،
ولی در واقع این ذهنیت منفی درست نیست.
سالمندانی که در طول زندگی خود از نوع زندگی کردن، خانواده و کارشان رضایت داشته اند،
احساس آرامش و رضایت بیشتر و زندگی شادتری در دوران سالمندی خواهند داشت.
در نتیجه کمتر به پرستار سالمند نیاز پیدا می کنند.
بیشتر افراد مسن افسرده هستند. پرستار سالمند باید به موقع به این افسردگی ها پاسخ و آنها را درمان کند.
اما متاسفانه بیشتر سالمندان در کشور ما متمرکز بیماری های جسمی خود هستند.
و اکثرا از بیماری های روحی روانی غفلت می کنند.
درباره این سایت